بررسی انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی(AMS) در توده گرانیتوئیدی گل زرد، شمال الیگودرز

بررسی انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی(AMS) در توده گرانیتوئیدی گل زرد، شمال الیگودرز

سیمین بدلّو، دانشجوی کارشناسی ارشد پترولوژی، دانشگاه صنعتی شاهرود، simin_badallo@yahoo.com

محمود صادقیان، دکتری پترولوژی از دانشگاه تهران، 1383، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود، sadeghianm_1386@yahoo.com

مریم شیبی، دکتری پترولوژی از دانشگاه تهران، 1388،عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود، sheibi58_1382@gmail.com

رمضان رمضانی اومالی، دکتری زمین شناسی ساختمانی از دانشگاه شهید بهشتی، 1385، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شاهرودramazani43@gmail.com

سکینه شکاری، دانشجوی کارشناسی ارشد پترولوژی، دانشگاه صنعتی شاهرود، shekari_2002@yahoo.com

 چکیده :

توده گرانیتوئیدی گل زرد در شمال الیگودرز و در پهنه ساختاری سنندج-سیرجان رخنمون دارد و دارای طیف ترکیبی گرانودیوریت، گرانیت و لوکوگرانیت می­باشد. این توده گرانیتوئیدی به روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (AMS) مورد مطالعه قرار گرفته است. خودپذیری مغناطیسی میانگین اندازه­گیری­شده (km برحسب SIµ) در گروه­های سنگی سازنده توده گرانیتوئیدی گل­زرد بدین­قرار می­باشد: گرانودیوریت (225)، لوکوگرانیتها (56)، گرانودیوریتهای­کلریتی­شده (510)، دایکها (1/599). گرانودیوریتها (بخش­غالب سازنده این توده( به همراه لوکوگرانیتها، در زمرۀ گرانیتوئیدهای پارامغناطیس معادل نوع(S)  قرار می­گیرند. مقدار Km متناسب با فراوانی بیوتیت، تورمالین، اسفن و ایلمنیت تغییر می­کند و بنابراین در لوکوگرانیتها و لوکوگرانیتهای تورمالین­دار کاهش می­یابد. مقادیر درصد انیزوتروپی مغناطیسی (%P) و پارامتر شکل بیضوی­مغناطیسی (T) به ترتیب از 2 تا 10 و از ­43/0- تا 64/0 متغیّر است. با توجه به تغییرات مقادیر (T) و مقادیر (P) و شواهد پتروگرافی، بخشهای مرکزی توده متحمل دگرشکلی شدیدتری شده است. بنابراین، مطالعه توده­های گرانیتوئیدی به کمک روش AMS می­تواند اطلاعات­تکمیلی گرانبهایی در مورد نحوه­تشکیل آنها در اختیار ما قرار دهد.