منشاء و ویژگیهای زمین لرزه ریچی رخداد هفدهم اردیبهشت ۱۳۷۸ (هفتم می ۱۹۹۹)

رخداد زمین لرزه هفدهم اردیبهشت 1378 خورشیدی (هفتم می 1999 میلادی) در جنوب غرب شیراز همانند بسیاری از تجربه های بدست آمده در پیش از این رخداد، گویای وجود پیچیدگی در ویژگی لرزه زایی گستره زاگرس و همچنین گویای بروز پاسخهای پیچیده زمین (Complex response) در گذر از رها سازی انرژی کرنشی می باشد. این بگونه ای است که درهم آمیختن متغیرهایی همانند دینامیک رخداد، گوناگونی در ویژگی مکانیکی زمین، ساز و کار چند منظوری گسیختگیهای پویا (Active) و دیگر موارد عاملی کارساز در ایجاد برداشتهای نادرست و تحلیلهای غیر فنی و ناهمخوان با واقعیت از سوی پاره ای محققین و بازدید کنندگان پهنه زلزله زده می باشد. بدیهی است که این گونه تحلیلهای نادرست نتیجه ای از نبود درک مناسب از مدل ساختاری منطقه (Structural model)، کینماتیک (Kinematic) بلوکهای گسسته شده، ویژگی مکانیکی پهنه ها از دیدگاه کلی و همچنین نبود آگاهی کافی از چگونگی اثر میدان تنش نوزمین ساختی (neotectonic stress field) بر پهنه ها بوده است. درک اصولی و شناخت اسلوب دار (Systematic) از ویژگیهای رخداد هفتم می 1999 ریچی (همانند شناخت سایزموتکتونیک کلی گستره) نیازمند اشاره به پاره ای قالبهای هندسی، فیزیکی، کینماتیکی و مکانیکی از ساختار، تکتونیک جوان، مکانیسم حرکتی گسله ها و تیپ نهشته ها در بخش تکیه گاهی سازه ها است که به گونه ای گذرا بدان پرداخته می گردد، مدل ساختاری- لرزه ای و داده های زیر سطحی بر اساس نقشه های سایزمو تکتونیک، ژئو فیزیک سنتتیک و استراکچر گستره شیراز از سوی مولفین ارائه می گردد.