توجیه نوین پاره‌ای ساختاری سطحی براساس گسل‌های امتداد لغز پی سنگی در ناحیه داراب

متن اصلی:
     گسل‌های امتداد لغز به جهت ایجاد ساختارهای ثانویه متعدد و نتیجتاً الگوهای پیچیده ساختاری در اکثر کمربندهای کوهزائی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار می‌باشند. مطالعات این‌گونه الگوهای ساختاری را می‌توان به عنوان راهبردی در جهت آشکار سازی گسل‌های امتداد لغز پوشیده در نظر گرفت.
در ناحیه داراب که جزئی از ایالت ساختاری زاگرس مرتفع بوده و در 250 کیلومتری جنوب شیراز قرار دارد، آرایه کاملی از ساختارهای ایجاد شده توسط مه گسلش‌های امتداد لغز مشاهده می‌شد که با توجه به الگوهای نوین موجود در خصوص ارتباط ساختارهای ایجاد شده در سنگهای پوششی و عملکرد گسیختگی‌های راستا لغز پی‌سنگی، نشان از عملکرد گسیختگی‌های امتداد لغز بزرگ در پی‌سنگ این ناحیه دارد. گسیختگی امتداد لغز مذکور ادامه گسلش راستا لغزی است که در ناحیه شمال شهرستان نی‌ریز باعث انحنای بزرگی در روراندگی اصلی زاگرس شده است. بررسی آماری ساختارهای مزوسکوپی و میکروسکوپی ناحیه مذکور چرخش پاره‌ای از رخنمونها تحت اثر عملکرد گسلش مذکور را نمایان می‌سازد.
ساختارهای مرتبط با گسل‌های امتداد لغز پی سنگی در ناحیه داراب را می‌توان وجود مناطق برافراشته محلی و در نتیجه رخنمون واحدهای قدیمی در مناطق محدود و به فرم هم‌پوشان نسبت به یکدیگر، ایجاد گسلش‌های عادی و در نتیجه ظهور مناطق کششی محلی و بالاخره کارکرد مؤلفه‌های ریدل در ناحیه مورد بحث دانست. علاوه براین خمش و یا تکرار گسل امتداد لغز مذکور در بسیاری از مناطق راندگی‌های متعددی را در پی داشته است