ارزیابی ریسک و خطر فرسایش پذیری و ناپایداری ساختاری سواحلGIS جنوبی دریای خزر در محیط

متن اصلی:
     پیشروی گسترده دریای خزر طی دو دهه اخیر در سال‌های 1357 تا 1375 که منجر به بالا آمدن سطح‌ تراز آب دریا به میزان 5/2 متر گردید. در اعمال خسارات هنگفت و صدمات جدی بر کاربری‌های مختلف (صنعتی، تجاری، اداری، مسکونی، کشاورزی، منابع طبیعی) و بروز مخاطرات زیست‌محیطی و فرآیندهای فرسایشی بسیار مؤثر واقع شده است. چگونگی برخورد مدیریتی مناسب با بحران پیشروی و مقابله با نیروهای فرساینده مناطق ساحلی در راستای جلوگیری از خسارات و کاهش خطر بدون شناخت و مطالعه دقیق ماهیت طبیعی ساختار سواحل کاری بیهوده است. همچنین برنامه‌ریزی در جهت ساخت‌وسازهای حفاظتی بدون رعایت الویت‌بندی مناطق ساحلی از نظر میزان درجه ناپایداری ساختاری عملی غیرعملی و پرهزینه خواهد بود. بنابراین پروژه ارزیابی ریسک و خطر فرسایش پذیری و ناپایداری ساختاری سواحل جنوبی دریای خزر با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی به منظور بررسی عوامل ناپایداری ساختاری سواحل از نظر ماهیت طبیعی رسوبات ساحلی و روابط هندسی توپوگرافی مقاطع ساحلی و میزان فرسایش پذیری آن تعریف و تحت حمایت مالی و پشتیبانی سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان مازندران انجام پذیرفت. در این تحقیق با انجام نمونه برداری از 4 ایستگاه تحقیقاتی مستقر در بخش ساحلی استان مازندران (میانکاله، لاریم، نور، نشتارود) صفات رسوب شناختی و ناپایداری ساختاری مناطق ساحلی در مقابل عوامل فرساینده هیدرودینامیکی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج توصیفی و کمی هر یک از پارامترهای مورد مطالعه پس از انتقال و ذخیره و بهنگام سازی در محیط سامانه اطلاعات جغرافیایی مورد آنالیز نهائی قرار گرفت و مشخص گردید که مناطق غربی سواحل استان مازندران نسبت به ناپایداری از مناطق شرقی از حساسیت بیشتری برخوردار هستند. همچنین شرایط نیروهای فرساینده از نظر کمی و کیفی در سواحل غربی از پتانسیل بیشتری برخوردار می‌باشد.