دیاپیریسم سری های تریاس در اطراف مدیترانه باختری

     پهنه مورد نظر از دیدگاه دیاپیریسم مربوط به درونی ترین بخش خلیج تیتس است که در آنجا ضخامت انباشته های نمک به چند صد متر می رسد: جنوب فرانسه، شبه جزیره، ایبریا، شمال آفریقا ، در اینجا راهنمای جایگیری ساختارهای دیاپیری در اصل شبکه ای از گسله های پراکنده در پی هرسینین ، می باشد. این گسله ها در هنگام دوره تریاس عمل کرده انباشته شدن سری کلفت نمک را درون ترانشه هایی امکان پذیر ساختند، عمل گسلش در تمام طول دوران مزوزوئیک بدنبال حرکت نسبی رگه های اروپا ، شبه جزیره ایبریا و آفریقا ، ادامه داشته است.
دراین فاصله زمانی بیشتر ساختارهای دیاپیری بوجود آمده اند. در هنگام ژوراسیک میانی در مراکش، در هنگام کرتاسه زیرین و میانی در تونس و اسپانیا در همه جا ساختارهای دیاپیری در راستای گسله ها میان بلوکهای کج شده جای گرفته اند. چیزی که در آفریقا و آمریکا در کناره های اقیانوس اطلس امری معمولی است.
در حدود پایان دوران مزوزوئیک ، جنبش همگرای میان آفریقا و اروپا سبب پیدایش ساختارهای فشاری در پی و پوشش رسوبی گردید، چنانکه در ساختارهای دیاپیری سیستم های چین خوردگی، حتی بصورت روراندگی ها و سفره پدید آمدند در برخی موارد، جنبش های تکتونیک نمک دوباره پس از روراندگی عمل کرده و دیاپیرها بدرون سری های برجا نفوذ کرده اند.
گامه های پشت سر هم تکامل دیاپیری بوسیله نموده های رسوب شناسی همچون تغییر کلفتی ، جایگیری ریفی، بازکاری مواد تریاس، ، تاکید گردیده اند. در تمام اطراف دیاپیرها، مهاجرت سیال و گرمایی ، وابسته بوجود گلسه های پی را اینک نهشته هایی از سولفورها (سرب ، روی ، مس) نشان می دهند. که برخی از آنها اهمیت اقتصادی دارند.