چسبندگی در خاکهای درشت دانه و نقش آنها در مقاومت
| دسته | زمین شناسی مهندسی |
|---|---|
| گروه | سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی کشور |
| مکان برگزاری | بیست و ششمین گردهمایی علوم زمین |
| نویسنده | ابراهیم اصغری- سید شهاب الدین پثربی |
| تاريخ برگزاری | ۰۶ آبان ۱۳۷۹ |
خاک های درشت دانه معمولاٌ به عنوان خاکهای غیر چسبنده شناخته می شوند که مقاومت آنها ناشی از زاویه اصطکاک درونی است. این در حالی است که بیشتر خاک های مزبور پس از رسوبگذاری، به مرور زمان طی فرایندهای مختلف طبیعی از جمله پیر شدگی، تراکم، درهم رفتن ذرات، رشد ذرات و سیمانی شدن، چسبندگی قابل توجهی پیدا کرده و مقاومت برشی بالاتری را به دست می آورند. از نظر زمین شناسی، بوجود آمدن چسبندگی در این خاکها پس از رسوبگذاری، در مراحل اولیه دیاژنز است که در اثر آن، ماسه ها و شن ها در آستانه تبدیل تدریجی به ماسه سنگ و کنگلو مرا قرار می گیرند.
در پروژه های مهندسی، معمولاٌ از چسبندگی خاکهای دانه درشت صرفنظر شده و در تحلیل های پایداری و باربری، فقط به مقاومت اصطکاکی آنها توجیه می شود. یکی از علل مهم این مسئله، مشکل تعیین پارامتر چسبندگی آنها است چرا که تهیه نمونه دست نخورده برای انجام آزمایش های آزمایشگاهی دشوار است.
در این مقاله، ضمن بررسی پدیده های بوجود آورنده چسبندگی در خاکهای درشت دانه، تاثیر آن بر پارامتر های مقاومتی تشریح شده و روشهای به دست آوردن پارامتر چسبندگی معرفی می شود. همچنین نتایج مطالعه بر روی چسبندگی آبرفت های درشت دانه تهران، مورد اشاره قرار می گیرد.
در پروژه های مهندسی، معمولاٌ از چسبندگی خاکهای دانه درشت صرفنظر شده و در تحلیل های پایداری و باربری، فقط به مقاومت اصطکاکی آنها توجیه می شود. یکی از علل مهم این مسئله، مشکل تعیین پارامتر چسبندگی آنها است چرا که تهیه نمونه دست نخورده برای انجام آزمایش های آزمایشگاهی دشوار است.
در این مقاله، ضمن بررسی پدیده های بوجود آورنده چسبندگی در خاکهای درشت دانه، تاثیر آن بر پارامتر های مقاومتی تشریح شده و روشهای به دست آوردن پارامتر چسبندگی معرفی می شود. همچنین نتایج مطالعه بر روی چسبندگی آبرفت های درشت دانه تهران، مورد اشاره قرار می گیرد.