نقش ورودیها و خروجیها در لحظه وقوع زلزله

     آنچه در هنگام رخداد سوانحی از قبیل زلزله و یا آتش سوزی مطرح است مسئله فرار می باشد، تا کنون در بسیاری از پروژه های تحقیقاتی مشاهده کرده ایم که بخصوص در زمینه زلزله پیشنهادطراحی فضاهای امنی جهت فرار سریع مردم به آنجا ارائه می گردد ودر این میان از فضاهای باز بین مساکن، پارکها وحتی معابری که از لحاظ عرض مشکلی نداشته باشند و یا حیاطها و فضاهای باز خانه ها نام برده می‌شود و در مواردی هم آن قدر در این زمینه ها جلو رفته که ازجنس جداره های هر یک از این فضاها، وجود یا عدم وجود زوائد و پیش آمدگیها در این گونه فضاهای فرار، عدم وجود تاسیسات خطرناک در نزدیکی این محلها و ضوابطی از این قبیل که البته در جای خود همه این موارد مهم بوده و جای مکث و تامل را دارند. ولی آنچه که اغلب موارد نادیده گرفته شده است عامل زمان است و اینکه مدت وقوع زلزله بر طبق تاریخچه زلزله های اخیر ایران وحتی با توجه به تجربه دیگر کشورهای جهان در بسیاری از موارد به یک دقیقه هم نمی رسد، بنابراین لازم است که فصل جدیدی در اینجا باز گردد و آن این است که چه کنیم تا ساکنین در کوتاهترین زمان ممکن به خارج از خانه (به معبر، حیاط و یا به فضای باز) هدایت شوند به بیان دیگر طراحی فضاهای امنی که بتوان افراد را در زمان وقوع زلزله به آنجا هدایت نمود بسیار امر ضروری و درستی است ولی قبل از آن باید تدابیر لازم جهت هدایت هر چه سریع تر به فضای امن مطرح گردد، تجربه نشان داده است که بسیاری از قربانیان زلزله در اثر ریختن آوار بر سر آنها و عدم فرصت کافی جهت فرار جان خود را از دست داده اند، حال آن که اگر بتوان راه حلهایی در این زمینه بدست آورد می‌توان تا حدی زیادی از وقوع فاجعه جلوگیری نمود، در این جا سعی شده با توجه به عکس العمل شهر فردوس در مقابل این مسئله، خاطرات مردن آن زمان و مشاهدات خود از شهر فعلی و باقیمانده های شهر قدیم، در پی یافتن راه حلهای بسیار ساده، عملی و در عین حال کار ساز برآئیم و سپس جهت اطمینان حاصل کردن از این پیشنهادات شهر فردوس را در قبل و بعد از زلزله بررسی کنیم.