محیط های رسوبی دیرینه

محیط رسوبی به بخشی از سطح کره زمین اطلاق می‏گردد که از نظر فیزیکی (عمق، سرعت رسوب‌گذاری، جهت جریان و درجه حرارت آب)، شیمیایی (درجه اسیدی و قلیایی محیط، درجه شوری) و بیولوژیکی (وجود یا عدم وجود فسیل‌ها) از محیط‌های مجاور خود، متمایز باشد.

در یک تقسیم ‏بندی کلی، محیط‏ های رسوبی را می ‏توان به سه دسته قاره ‏ای، حدواسط و دریایی تقسیم نمود. محیط‏ های قاره ‏ای: رسوبات این محیط‏ ها در سطح قاره ­ها و بالاتر از سطح آب دریاها بر جای گذاشته می ‏شوند. مهم‏ترین محیط ‏های قاره ‏ای شامل محیط‏ های رودخانه‏ ای، مخروط افکنه، دریاچه‏ ای، یخچالی و کویری می‏ باشد.

محیط های حد واسط: رسوبات محیط‏ های حد واسط در سواحل دریاها و در حد فاصل بین دریا و خشکی برجای گذاشته می شود. مهم‏ترین محیط ‏های حد واسط، شامل دلتاها، پهنه‏ های جذر و مدی و جزایر سدی است.

محیط های دریایی: محیط ‏های دریایی در زیر آب دریاها قرار دارند و به دو بخش مناطق کم ‏عمق و عمیق تقسیم می‏ شوند. در محیط‏ های دریایی، کلیه رسوبات آواری و کربناتی که در مناطق کم‏ عمق و عمیق دریا بر‏جای گذاشته می ‏شوند و نیز ریف ها مورد بحث و بررسی قرار می‏ گیرند.

از یک دیدگاه دیگر، می‏ توان محیط ‏های رسوبی را در دو گروه امروزی و دیرینه، دسته بندی و مورد مطالعه قرار داد. مطالعه محیط ‏های عهدحاضر و رسوبات و فرآیندهای آن‌ها، به درک بیشتر معادل قدیمی آن‌ها کمک می‌کند. دلایل زیادی برای مطالعه محیط ‏های رسوبی دیرینه وجود دارد زیرا ارزش اقتصادی کانی‌ها و منابع موجود در آن‏ها کم نمی‌باشد. سوخت‌های نفت و گاز از پختگی مواد آلی در رسوبات دیرینه مشتق شده و سپس این مواد به یک سنگ مخزن مناسب، که عمدتاً یک سنگ رسوبی متخلخل است، مهاجرت می‌کنند. اکتشاف مخازن جدید هیدروکربن، بیش از همه، نیازمند شناخت محیط تشکیل دیرینه آنها است.