سخنرانی کارشناس سازمان زمین شناسی تبریز در مانور اقدامات پیشگیرانه در برابر حوادث غیرمترقبه با محوریت زمین لرزه

روز سه شنبه 26 مهرماه 1401 مانور اقدامات پیشگیرانه در برابر حوادث غیرمترقبه با محوریت زمین لرزه، با حضور مسئولین دستگاه های اجرایی و امدادرسان شهرستان تبریز در محل پارک عباس میرزا؛ به عنوان پارک هدف پس از بحران زلزله، برگزار گردید. در این راستا، نماینده اداره کل زمین شناسی شمال باختری کشور سخنرانی خود را با ارائه موارد قابل تامل در ساختگاه­های نامناسب شهرک های جدید الاحداث تبریز شروع  نمود.

آقای دکتر اسماعیلی پس از معرفی ویژگی های مخاطره آمیز گسل شمال تبریز و گذشته تاریخی و دیرینه این گسل، اظهار داشتند که در طی پنج دهه گذشته، وسعت شهر تبریز از 2500 هکتار به 12500 هکتار گسترش یافته که بیش از 35 درصد از این ساخت و سازها در منطقه با خطرپذیری بسیار بالا در شمال، شمال باختر و شمال خاوری شهر جانمایی شده اند. ایشان اشاره داشتند که سازمان زمین شناسی کشور، با دقت بالایی نقشه گسل های فعال منطقه از جمله گسل شمال تبریز را تهیه و منتشر نموده است و هیچ دستگاهی نمی توان ادعا کند که از این اطلاعات غافل بوده است. به جرات می توان ادعا کرد که گسل تبریز بهمراه گسلهای آناتولی را می توان شناخته شده ترین گسل های پهنه برخوردی ترکیه-ایران در نظر داشت که علاوه بر اطلاعات ساختاری، داده های تکمیلی همچون دیرینه لرزه شناسی نیز به آن اضافه گشته و دوره متوسط بازگشت تخمین زده شده است.

ایشان افزودند، مهمترین خطای راهبردی در تعیین ساختگاه های مسکونی شهر تبریز، احداث بیش از هفت شهرک جدید در حریم گسل شمال تبریز از سه راهی اهر تا اطراف روستای امند در امتداد جاده تبریز-صوفیان است. نکته قابل تامل درباره برخی از این شهرک ها این است که علی رغم پاسخ و هشدارهای صریح سازمان زمین شناسی نسبت به استعلامات صورت گرفته قبل از اقدامات اجرایی این شهرک ها، همچنان بدون توجه به این توصیه ها و هشدارها، فرایند ساخت و سازها در این مناطق در حال توسعه است. اسماعیلی در پایان به پدیده شوم و خطرناک نماهای سنگی که متاسفانه به یک فرهنگ ساخت و ساز عمومی در تبریز تبدیل شده است، اشاره کرده و بیان داشتند که حتی اگر بیست درصد این نماها به کوچه و خیابان سقوط کنند، علاوه بر مخاطرات جانی مستقیم، باعث راه بندان، آسیب به خودروهای پارک شده و بسته شدن مسیر ورود و خروج به منازل خواهد شد که عملا امدادرسانی در روزهای نخست پس از بحران قطع شده و بار روانی حاصل از آن باعث بروز یک فاجعه انسانی خواهد شد.